Post by wim on Oct 15, 2019 8:25:13 GMT
Beste Quo-Freak(s),
Voor de Quo-fans welke ook van de partij waren, hoef ik niks te zeggen.
Voor de Quo-fans welke niet van de partij waren, kan ik zeggen: "jammer".
Wat een geweldig mooi en intensief weekend met zelfs geregeld zon in plaats de
voorspelde regen en storm !
Uiteindelijk zijn wij nu ook op de 'Heilige grond' van The Mighty Quo geweest.
Hier is het ooit echt begonnen en dat is toch wel bijzonder om daar dan ook eens rond te lopen.
Het programma zat steengoed in elkaar en de organisatie was bere, bere, bere goed.
Een prachtige zaal met genoeg ruimte om een feestje te bouwen.
Echt ongelofelijk dat er nog zoveel Quo-fans op zoiets afkomen want sommige komen echt van ver.
Ik noem maar even Australië !!
Inderdaad, daar woont onze enige echte Alan Lancaster…………..al menig jaartje.
De ‘STERREN’ zaten ook in de zaal en hadden een soort van eenvoudig VIP-hoekje.
Voorzien van stoelen, tafels en uiteraard de nodige drank .
Dat laatste konden wij zelf ook ruimschoots scoren, aan de lange bar met
redelijk veel keuze mogelijkheden.
Niet echt lekker, die gore Ciders maar ze hadden ook Guinness en
dat vind ik dan weer wel heel erg lekker.
Het geluid was niet altijd even zuiver, soms té hard maar dat mocht de
pret zeer zeker niet drukken.
Goede verlichting, door de hele zaal heen en zelfs vloerbedekking op de vloer.
Echt ongelofelijk !!
De huisjes, waar wij privé zaten, deden ons een beetje aan de barakken uit de
tweede wereldoorlog denken.
Lange rijen met aaneengeschakelde huisjes, vandaar.
Prima onderkomen trouwens met een zeer eenvoudige inrichting en niet echt van deze tijd.
Een compleet pretpark voor kinderen en waarschijnlijk neergezet in 1960 en zo is het ook
blijven staan.
Allemaal ouwe meuk !
De Kids hadden daar geen last van en de ouders vonden het ook prima.
Wel veel gokmogelijkheden voor die kleine aapjes, dat vonden wij wel bijzonder.
Het eten op het park was ook goed te doen en qua prijs nog redelijk netjes.
Al met al hebben wij onze buikjes goed kunnen vullen en ik denk dat ‘dat’ bij alle Quo-fans
wel is gelukt.
Soms hadden wij het idee dat het een Nederlands feestje was, zoveel DUTCH Quo-fans
hadden wij niet verwacht.
Super gaaf om weer de vele bekende gezichten te zien en sommige luitjes weer eens
te spreken.
Het programma was uitzonderlijk goed en ik kan me bijna niet voorstellen dat Alan er
de volgende keer weer bij zal zijn.
De beste man is bijzonder broos en is zeer instabiel.
Ondanks zijn gezondheid is hij bijzonder enthousiast en straalt hij bijna van oor tot oor.
Wij zijn wellicht chauvinistisch want wij vonden Status Quotes toch wel de beste
Quo-coverband van het gehele weekend.
Het zien van Rick Parfitt Junior is best apart en vreemd.
Je weet dat zijn vader de RockGod op de slaggitaar bij Quo was……..en dat maakt
het leuk om hem te zien.
Qua muziek hadden wij er niet zo gek veel mee.
Een leuke party-band waar RP-jr zijn benen uit zijn lijf liep, wat een acties.
Bij het inzetten en zingen van “Whatever You want” schoten de tranen van verdriet in onze ogen.
Dit had ie beter niet kunnen doen.
Wij vonden het pijnlijk en beslist niet mooi, echt een nummer voor Quo zelf en
dan vooral voor Rick zelf.
Maar goed, hij kreeg wel de hele zaal mee en dat is dan ook wel weer knap.
Jackie Lynton is een karakteratuur van zichzelf en een bijzonder markant persoon.
Prachtig om hem te zien en te horen zingen, ook al zong hij niet zo gek veel.
Liep zelfs met een ‘puffertje’ te klooien, dat is uiteraard niet best.
Heerlijke muziek en goede muzikanten om hem heen, een genot om te zien en te horen.
De handtekeningensessie liep voor ons niet zo gunstig af want kwart voor 5 werd ons de
toegang al ontzegt.
De sessie was van 16.00 tot 17.00 uur en dus op tijd.
Het was binnen echter nog veel te druk en dus mochten wij niet meer naar binnen.
Dat was, voor ons, volkomen ruk !!
Uiteindelijk is het goed gekomen, voor 200% door mijn vrouw georganiseerd………op de
foto met mijn grote legende en grootmeester op de bas bij Status Quo.
Een geweldige kers op de taart !
Tussendoor ook nog even naar Dunster gereden om het plaatsje te bezoeken.
Wat een prachtig stadje dan wel dorpje is dat zeg.
Ook deze dag hadden we zonnig weer, wat een feest.
Niks gekocht want we zijn tenslotte zuinige Hollanders.
Wel een lekker bakkie koffie & thee gescoord met een smaakvol hapje erbij.
Op tijd weer terug voor het programma.
De afsluiting op de zondagavond was fenomenaal met John Goghlan, Alan Lancaster,
Rick Parfitt jr, Bob Young en Jackie Lynton.
Alan kon, jammer genoeg, geen bas meer spelen maar zong de sterren uit de hemel.
Kippenvel en een klein traantje in onze ogen.
Het is en het blijft speciaal om hem op het podium te zien staan.
Hij kreeg dan ook alle credits van de andere artiesten en van het publiek………..GEWELDIG !!
De bus met Quo-fans moesten maandag weer terug en wij konden nog een paar dagen blijven.
Wat een prachtig gebied en wat hebben wij een hoop gedaan en gezien.
9 dagen Somerset (de streek aldaar) waarvan 3 dagen Butlin’s te Minehead.
Geen brons, geen zilver maar stomweg…………helemaal GOUD !!
Thuis aangekomen de koffers uitgepakt en de herinneringen opgeslagen in ons geheugen.
Ook de vele foto’s zijn een tastend bewijs van ons bezoek aan REDS en de gehele streek.
Wij hopen dat iedereen weer heelhuids en voldaan is teruggekeerd en ook kunnen terugzien
naar een machtig mooi weekend volop jaren ’70 Quo.
Wat wil een Quo-fan nog meer ??
Luitjes, wie weet tot ziens in het nieuwe Quo-jaar…………op naar 2020 en de concerten welke
nu al in de planning (op de officiële website) staan.
Dan gaan we ongetwijfeld weer een aantal Quo-fans, ook van Minehead, tegen het lijf lopen.
Nu maar weer eens naar de nieuwe cd van Status Quo gaan luisteren………..BACKBONE om
precies te zijn.
Succes met alles en Keep on Rockin’ !!
Saluutjes, de mazzels, tot kijk en uiteraard de groetjes: “Will ‘o’ the Wisp” 😊